8: Dat was het dan! 15 weken stage in California

Jaa het zit er op, het is gedaan, me grote avontuur in het nog grotere Amerika is helemaal ten einde. Dit weekend land ik als alles goed gaat weer op Hollandse bodem.
Maar ik wil jullie toch nog een keer bijpraten over me laatste twee weken. Dat is wel de moeite waard denk ik, het waren twee mooie weken.

Bram en ik kregen rond het weekend wat extra dagen vrij om er nog eens op uit te trekken. Onze Indonesische collega Ceko kreeg hier van te horen en wilde graag mee. Hier zaten we niet echt op te wachten maargoed, vriend spleetoog ook mee dus.

Vooraf hebben we wat mooie plekken opgezocht die we wilden zien en donderdagavond zijn we gaan rijden. Zo kwamen we vroeg in de morgen aan op onze bestemming voor de vrijdag, Zion National Park in Springdale in de staat Utah. ’s Nacht nog door Las Vegas gereden trouwens, mooie herinneringen aan.

Vrijdag zijn we al vroeg het park in gereden. Het park bestaat uit een lange Canyon, een ravijn van 20 km lang, die daar is onstaan door de Virgin River. We hebben daar een klimroute uitgezocht. Omdat we helemaal geen ervaren klimmers zijn kozen we maar meteen de meest heftige, de Angels Landing. Vooraf werd er voor deze wandeling goed gewaarschuwd dat deze zeker niet bedoeld was voor mensen met hoogtevrees en dat deze klim al vele mensen het leven had gekost. Dat maakt het wel extra spannend.
Het begin viel wel mee en was vooral heel steil klimmen. Het einde was wel een heel spectaculair stukje. Vooral omdat het al aardig hoog was en je aan een ketting vast moest houden om naar de top te klimmen. Deze ligt op 1800 meter hoogte en geeft geweldig mooie uitzichten over de hele canyon. Het was de hele klim zeker waard. Daar hebben we zeker een poos staan genieten.
Onze medereiziger Ceko is helemaal gek van foto’s maken en had speciaal voor deze trip ook nog een filmcamera gekocht die je aan je hoofd kan knuppen. Van deze klim en de rest van de reis is dus een uitgebreide documentaire gemaakt.

De tocht op de Angels Landing nam zo’n halve dag in beslag, de rest van de dag hebben we op nog wat andere plekken het park mooie foto’s genomen. Achteraf gezien was dit gebied misschien wel de mooiste van allemaal, ongelofelijk.

’s Avonds zijn we alvast een stukje verder noordelijk gereden naar onze volgende bestemming, De Bryce Canyon. Onderweg wilde we een restaurantje opzoeken om te eten en we zochten ook nog een slaapplaats voor de nacht. Dat bleek wat lastiger als gedacht. We waren al in een redelijk woestijnachtig gebied aan gekomen en de eerste drie dorpjes die op de kaart stonden bleken niet echt bewoond. Alle huizen waren er verlaten, geen mens te bekennen. Dus we zijn maar door gereden tot we al bijna bij de Canyon waren en daar kwamen we bij een heel klein hotelletje terecht waar we ook konden eten. We werden geserveerd door de zeer vriendelijke bazin die goed eten voor ons maakte. Ze vertelde vanalles over de omgeving en haar bestaan hier. Geen fijn gebied om te wonen merkte ik al snel. ’s Winters is het mega koud en ligt er een meter sneeuw en ’s zomers is het weer veel te warm. Nu zaten we daar dus middenin. Overdag was het wel lekker maar ’s nachts kon het nog flink koud zijn. Dat hebben we gemerkt, de nacht dat wij daar verbleven was het -19 graden. Lekker fris toen we ’s morgens opstonden dus.

Toen zijn we meteen naar de Bryce Canyon gedaan en hebben daar ook een mooie wandeling gemaakt. Deze Canyon is weer heel anders dan in Zion, veel meer woestijnachtig met hele aparte rotsfiguren.

Na dit bewonderd te hebben zijn we weer de auto ingestapt om zuidwaarts te vertrekken, richting Page in de staat Arizona. Hier zijn we onderweg gestopt in het plaatsje Kanab, beter bekend als little Hollywood. Zonder dat we het wisten waren we terecht gekomen op de plaats waar vele westernfilms zijn opgenomen. We sliepen deze zaterdagnacht in een hotel waar alle filmsterren ook verbleven. De mensen waren daar heel trots op, maar het was ook zeker een heel mooi cowboy dorpje.

De volgende dag onze reis vervolg naar Page. Dit ligt echt midden in de woestijn aan een riviertje waar het vol zit met indianen. Dat is niet het meest vriendelijke volk. Het schijnt dat ze veelal gefinancierd worden door de staat en daarom maar niet werken. Toch vragen ze je wel om geld te doneren. Ook bij de toer door de Antiloppe Canyon vroegen ze flink geld. Dit hebben we toch maar gedaan. De Antiloppe is een hele smalle Canyon waar je precies door heen kunt lopen en als de zon erop schijnt mooie foto’s kan maken. Een feest dus voor onze Indonesische vriend.

De nacht zijn we in Page gebleven om de volgende dag op de Colorado River te gaan kajakken. Het was hartstikke mooi om eens niet te wandelen maar in een kano tussen de hoge rotsen door te peddelen. Het water was kraakhelder, je kon de vissen zien zwemmen.
De temperatuur liep flink op deze dag dus het t-shirtje kon wel uit. Dit bleek later niks slim geweest te zijn, hier op het water ben ik goed verbrand en momenteel kan ik de vellen van me rug rapen.
Het was zo warm dat ik nog een verfrissende duik heb genomen. Hier koelde je wel heel snel van af want het water was ijs en ijs koud.
Er werd ons verteld dat er ook wat wildgedierte te zien zou moeten zijn maar we hebben geen krokodillen kunnen vinden.

Naar Page zijn we verder gegaan en naar onze laatste bestemming gereden, de Grand Canyon. Hier kwamen we het eind van de dag aan. We hebben toen al even een kijkje genomen. We hadden er al wel heel wat gezien de afgelopen dagen, maar deze kloof is wel echt mega groot en diep. Ongelofelijk prachtige uitzichten.
Met alle geluk van de wereld hebben we toen ’s avonds in het dorpje de allerlaatste slaapplek kunnen bemachtigen.
De volgende dag weer vroeg naar nog even bij de Grand Canyon gekeken en toen snel richting huis gegaan. Iets té snel. Ik was het park nog niet uit en had het gas alweer wat ingetrapt toen een tegenligger regelrecht achterons aankwam en daarbij ook nog de sirenes aanzetten. De Amerikaanse cops achterons aan. Ik moest wel even slikken toen ik de sirenes in de spiegel zag want het was wel duidelijk dat ze achter ons aan zaten dus ik heb de auto maar gestopt. Gelukkig troffen we niet de meest strenge politie. Hij vroeg wel van alles en nog wat en moest alle papieren zien, maar na dat ik uit gelegd had dat ik echt dacht al uit het park te zijn kwam ik er vanaf met een waarschuwing. Ook dat een keer meegemaakt.
We zijn verder naar huis gereden door de nu toch echt wel bloedhete woestijn. Het was er ver in de dertig graden. We misten nu wel echt onze airco.
Dinsdagavond zijn we terug gekomen van deze geweldig mooie reis door de staten Californië, Nevada, Utah en Arizona. Zo hebben we toch een mooi deel van West-Amerika kunnen zien.

De rest van de laatste twee weken stonden al best veel in het teken van afscheid nemen.
Zo hielden we op vrijdagavond alvast een afscheidsfeestje voor de mensen waarmee me 15 weken in een huis geleefd hebben gegeven. We hadden een hoop simpel klaar te maken eten gekocht en wat drankjes laten kopen. Dit werd zeer gewaardeerd door onze nieuwe Mexicanen vrienden en het was een gezellig avond. We hebben wat foto’s gemaakt als mooie herinnering. Deze mensen hebben er zeker voor gezorgd dat we hier een mooie tijd hebben gehad. We hebben ze een foto van ons bij de Grand Canyon gegeven als herinnering aan ons.

Gisteren was de laatste dag op het stagebedrijf dus ook hier kwam het aan op afscheid nemen. De laatste weken had ik de meeste tijd op kantoor gezeten en de collega’s hier hadden pizza’s gehaald als lunch. Als bedankje hadden wij een flesje tequila voor onze stagebegeleider gekocht. Daarna hebben we een rondje gaan lopen en langs alle collega’s gegaan waar we mee hebben samen gewerkt tijdens onze stage. In me beste Spaans probeerde ik ze dan duidelijk te maken dat het onze laatste dag was en ik er vandoor ging. Dat ging sommige nogal aan het hart. Daar kwamen een paar flinke omhelzingen aan te pas en als ik ze moet geloven gaan ze me flink missen. Maar dat zal ik hun ook wel. Ik heb toch wel een hele hoop schik gehad met die gasten, ze hebben de stage stukken leuker gemaakt.

Als laatste hebben we ook nog afscheid moeten nemen van onze trouwe Cadillac. Dat leek eerst lastig te worden maar gelukkig belde er een mexicaan en we hebben hem kunnen verpatsten voor zo’n beetje hetzelfde geld als dat we hem 15 weken geleden gekocht hebben. We hebben er een hoop schik van gehad. In deze 110 dagen hebben we er maar liefst 13.000 km mee gereden.

Zo zijn we in de mega steden Los Angeles en San Diego geweest, naar het knettergekke Las Vegas en de nog veel gekkere studenten in Isla Vista. Ook werden we volgegoten met tequila op mexicaanse feesten. Maar naast het feesten in het weekend hebben we ook prachtige gebieden bezocht zoals al de nationale parken en de prachtige stranden als Santa Monica en Moonlight Beach.
Het was zeker weten een onvergetelijke tijd.
Vele ervaringen ben ik rijker, en ook weer illusies armer. Want helaas ben ik niet miljonair geworden in Vegas, en helaas ook geen filmster in Hollywood.
Maar toch, ik denk dat we er het beste van gemaakt hebben.

Naar deze prachtige 15 weken is het ook wel weer tijd om naar huis te gaan, en morgen is het dan zover. Dit was dus het allerlaatste verslag, dus nog één keer: hartelijk bedankt voor het lezen van mijn verslagen en natuurlijk voor al de leuke reacties. Dan wist ik dat ik het niet voor niets aan het schrijven was, want er gaat toch meer tijd in zitten als je denk. Ik was wel nieuwsgierig hoeveel mensen het eigenlijk lazen, en dat kan ik tegenwoordig zien hier op waarbenjij. Mijn verslagen zijn gemiddeld zo’n 350 keer gelezen. Ongelofelijk dat zoveel mensen het leuk vonden om deze taaie stof te lezen.
Het gaat vast weer wennen worden thuis. Deze hele week is het hier heerlijk weer geweest met temperaturen rond de dertig graden, ik heb gehoord dat dat het in Nederland nog niet helemaal is..

Maar ik kijk er heel erg naar uit om naar deze lange tijd jullie allemaal weer te zien, vrienden, familie en natuurlijk bovenal mijn lieftallige vriendin!

Adiosssss amigas y amigos en tot snel !!